Hoooooog

De afgelopen weken ben ik weer in allerlei verschillende landschappen en klimaten geweest, maar voornamelijk heel erg hoog. In Bogotá (2640 meter), waar ik mijn in vorige verhaal geëindigd was, ben ik een week gebleven. Dit ten eerste omdat ik een beetje ziek was en m'n rust kon pakken in een super relaxt hostel en ten tweede omdat ik het een fantastische stad vond. Van te voren had ik hele verschillende verhalen gehoord. Veel backpackers zeiden super onveilig, vervallen en ongezellig, terwijl de meeste Colombianen het de beste stad van Zuid-Amerika noemen. Het was waar dat ik daar op m'n hoede moest zijn. Niet alleen voor zakkenrollers, maar vooral dat ik gewoon bepaalde wijken niet in moest gaan in verband met geweldige berovingen of zelfs aanslagen. Maar.. niet bezorgt zijn, in Bogotá leven 8 miljoen mensen die allemaal een gewoon leven leven. En later bedacht ik me dat dit misschien ook wel een van de redenen is dat ik zo onder de indruk van deze stad was. Want dat was ik vooral. Het voelde alsof er heel veel energie bruist door alles wat er aan de hand was en is. Er is veel politieke onrust en jongeren laten graag van zich laten horen (en dat gaat anders dan een stel hippies in het Maagdenhuis). Ik zal hier niet alles gaan beschrijven waarom ik tot die conclusie ben gekomen, want dat is lastig en ik heb nog meer te vertellen :)
Na Bogotá ben ik samen met een meisje uit Nederland (Suzan) richting Medellin gereisd. Voordat we daar aankwamen hebben we nog even een tussenstop gedaan in het national park Rio Claro. De naam zegt het al, het was een prachtige rivier midden in de jungle. We hebben daar gezwommen en geraft. Het raften was meer dobberen met de stroom mee (met zwemvest aan en helm op!) maar de rivier was wel super mooi en veranderde op een gegeven moment in een soort van canyon. Daarna gingen we naar Medellin (1538 meter), op de andere bergketen van Colombia. Ik dacht van te voren dat de weg tussen Bogotá en Medellin wel goed zou zijn, aangezien dit ook de twee grootste steden van Colombia zijn. Maar het was een hele normale bergweg met één rijstrook aan elke kant. Al het (vracht)verkeer moet dus die route nemen wat niet altijd fijne situaties oplevert. Maar het was wel prachtig!
Medellin is weer heel anders dan Bogotá. Met een zeer gewelddadige geschiedenis, is tourisme daar pas net een paar jaar in opkomst. We hebben daar een walking-tour gedaan, waarbij de gids ons meenam naar plekken waar het een paar jaar nog levensgevaarlijk was, maar wat ze nu hebben omgetoverd tot plaatsen die teken staan voor een positieve, lichte en nieuwe tijd. De gids vertelde alles in het Engels en er stopten regelmatig mensen om te luisteren. Ze vertelde dat het kwam omdat veel van hen nog nooit een andere taal dan Spaans hadden gehoord. We hadden al eerder meegemaakt dat vooral kinderen ons met hele grote ogen aanstaarden als Suzan en ik in het Nederlands met elkaar praatten. Ook heb ik iemand stiekem foto's van ons zien maken. Maar aangezien ik ook graag foto's van mensen maak, zal ik niet oordelen :p
Door deze tour heb ik ook geleerd waarom Colombianen zo ontzettend aardige mensen zijn. Ze beseffen zo goed dat ze nu leven en genieten van alles wat ze nu wel kunnen doen, zoals reizen door hun eigen land en successen vieren (voetbal :p) Daarnaast vinden ze het geweldig dat buitenlanders nu naar hun land komen. Ze beseffen dat het bijdraagt aan een beter Medellin en Colombia en verwelkomen ons dan ook met open armen :)
Vanuit Medellin hebben nog een dagtrip gedaan naar een dorpje dichtbij, Guatapé. Ondertussen had ik al veel foto's van andere backpackers gezien en de verwachtingen waren hoog. Vlak bij het drop lag namelijk een gigantische rots die je kon beklimmen (700 treden), vanwaar je een prachtig uitzicht zou hebben over het water en land rond Guatapé. En dat was ook zo! Ik hoop straks ook foto's op Facebook te kunnen zetten. Guatapé zelf bleek het meest kleurrijke drop te zijn waar ik ooit ben geweest. Alle huizen waren in verschillende kleuren en hadden zelfs 3D-schilderingen (hoe heet dat?) op de muur.
Ondertussen had in een vlucht naar Ecuador geboekt en werd het opeens tijd om Colombia in stijl af te sluiten. En daar vond ik paragliden wel geschikt voor :) Voor ik het doorhad steeg ik op met de windvlagen vanuit de bergen en zweefde heel ontspannen honderden meters boven Medellin. Heel onwerkelijk, niet eng en vooral prachtig!!
Diezelfde avond heb ik Suzan gedag gezegd en nam ik de nachtbus terug over de bergweg naar Bogotá om vervolgens over de evenaar naar Quito (2850 meter) te vliegen!
In Quito kon ik via familie van vrienden in een echt huis slapen. Dat was heel erg fijn! Ook kwam ik erachter dat de jongen die in het huis woont (Ricardo) ook scheikunde studeert (ok, chemical engineering) en ook ex-president was van zijn vereniging. Ik heb dus ook even een kijkje kunnen nemen in de universiteit van Quito, wat geweldig was om te zien! Opeens realiseerde ik me dat ik eigenlijk wel weer zin kreeg om weer te beginnen met studeren en het vertrouwde leventje op het Science Park weer op te pakken. Maar nog niet meteen hoor! Prima dat het nog 2 maanden duurt :)
Vanuit Quito kon ik heel makkelijk dagtrips doen in de omgeving. Ik heb (ongeveer) op de evenaar gestaan (La Mitad del Mundo), alpacawollen truien en een deken ingeslagen op een traditionele markt (Otavalo), bij een actieve vulkaan gehiked en vanaf gemountainbiked (Cotopaxi) en in het kratermeer van een niet-actieve vulkaan gestaan (Quilotoa). Om daar te komen moest ik altijd een paar uur met de bus wat helemaal geen straf was. Quito ligt midden in het Andes gebergte, dus waar ik ook heen ging, ik was verzekerd van een mooie rit. Het mooiste uitzicht heb ik wel bij de vulkaan Cotopaxi gehad. Het park was pas weer een paar maanden open, omdat de vulkaan eerst te actief was en het gebied code oranje had (bewoners moeten altijd klaar zijn om binnen een paar uur te kunnen evacueren). Het was nog niet toegestaan de vulkaan zelf op te gaan, dus gingen we omhoog op een dode vulkaan er tegenover. Uiteindelijk stonden we op 4200 meter (ja dat voelde ik wel) en hadden we een uitzicht op de besneeuwde top waar rook uitkwam en daarvoor een gigantische uitgestrekt vreemd landschap met wilde paarden. En daarna dus naar beneden mountainbiken, wieeeh :)
Daarnaast heb ik natuurlijk het prachtige koloniale centrum van Quito gezien. Op zondag ben ik de heuvel midden in de stad opgelopen waar alle Ecuadorianen aan het vliegeren waren boven de stad. Er waren eettentjes en muziek, een grote gezelligheid :). Na deze eerste week kon ik al concluderen dat ik Ecuador echt geweldig vind. Aan alle kanten is ook te zien dat de economie hier veel beter draait en de criminaliteit lager is dan in Colombia. Er zijn veel meer mensen ontspannen buiten in parkjes en de wegen zijn stukken beter. Een ander groot verschil met Colombia is dat er veel meer mensen in traditionele kleding rondlopen en dat ze hun traditionele manier van leven behouden. Deze mensen zijn de afstammelingen van de Inca's en hebben ook hun eigen taal (Quechua). Hoewel ze natuurlijk profiteren van sommige moderne luxe. Bij de tour naar Quilotoa hebben we ook een bezoek gedaan aan mensen die nog op de traditionele manier leefde, in een hut zonder elektriciteit en stromend water. De mensen ontvingen ons super vriendelijk en lieten ons graag zien hoe het eraan toeging in hun dagelijkse leven. Het opvallendste was toch wel dat er ruim 50 cavia's met ze in het huis leefden en gezellig over de vloer kropen. Verder leek de hut veel op die ik bij de lost city in Colombia heb gezien, met als een groot verschil dat het hier 5 graden was en daar 35.
Na een week in Quito ben ik richting de Amazone van Ecuador gegaan. Het was weer een prachtige weg. In Quito had ik nog aan een stuk door prachtige uitzichten over de stad en de nog hogere bergen eromheen en daarna zag ik het landschap langzaam veranderen naar regenwoud. De rivieren werden breder, de bomen hoger en er waren ontzettend veel watervallen. Ik sliep in een dorpje genaamd Tena in een hostel dat net zo goed een jungle-lodge had kunnen zijn. Het was weer een hele bijzondere plek :) Vanuit daar ben ik dieper de amazone ingegaan over de rivier Napo met zo'n langwerpige amazone-boot. Ik heb gezien hoe de lokale bevolking naar goud zoekt en hoe de jungle zorgt dat ze zelfvoorzienend kunnen zijn. Daarna heb ik ook nog een opvangcentrum bezocht voor dieren die gevonden zijn bij mensen thuis of op straat maar eigenlijk in de jungle thuishoren. In het opvangcentrum geven ze deze dieren weer de kans om terug in het wild te kunnen. Veel van deze dieren zijn helaas te erg beschadigd dat het gevaarlijk is voor henzelf of de omgeving om ze vrij te laten. Er was bijvoorbeeld een gigantisch lange anaconda die nooit geleerd had om zelf te eten. De verzorgers moeten zelf elke dag een aantal muizen in z'n bek stoppen.. Daarnaast waren er heel veel papegaaien, schildpadden, een kaaimannen, lynxen en nog een zooi apen. Er vlogen ook heel veel wilde apen in het rond die uit waren op het eten van de vogels. Uiteindelijk is de organisatie hen ook maar gaan voeren. Niet helemaal handig, maar wel gezellig :)
De dag daarna heb ik gedaan waar Tena bekent om is: raften! Dit keer was de helm en reddingsvest niet overbodig, net zoals de veiligheidsinstructies in het geval van overboord vliegen. Het was namelijk erg heftig en we werden op een gegeven moment met z'n allen de boot uit geslingerd. Ik had eerlijk gezegd even nodig om te bedenken of ik dat nou wel leuk vond.. Ik was niet bang, maar het water was zo koud dat het gewoon onhandig was om uit de boot te vallen. Maar uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het wel grappig vond, maar dat ik liever iets doe waarbij ik zelf mag sturen :)
Vanuit Tena ben ik naar Baños gegaan, wat de hoofdstad van de adrenaline in Ecuador moet zijn. Eigenlijk wilde ik alleen mountainbiken, maar het was heel slecht weer. Ik besloot dat ik geen zin had om te wachten op beter weer, dus heb ik in een beetje uit het niets de bus gepakt om te zien hoe ver ik Peru in kon komen.
Op dit moment is het 3 bussen en 24 uur later sinds ik uit Baños ben vertrokken en ben ik bijna bij Trujillo. Het is geen straf aangezien de bussen super comfortabel zijn en het landschap constant verandert. Ik begon in het regenachtige Baños, ging over kale toppen, door de wolken naar zeeniveau in Guayaquil. Daar kon ik de tweede bus pakken waar ik een beetje in heb kunnen slapen tot we om 3 uur de grens passeerden. Rond 7 uur werd ik wakker met een zonsopgang boven een soort van woestijn en passeerden we de meest woestijnachtige dorpjes tot ik in Piura bus nummer 3 naar Trujillo kon nemen. Als ik straks in Trujillo ben wil ik nog een klein stukje verder naar Huanchaco, een klein plaatsje aan de Pacifische kust. Ik denk dat ik daar wel even bij kan komen :) Daarna ga ik naar Huaraz (3091 meter) om daar hopelijk een meerdaagse hike te gaan doen op grote hoogte (om in het thema te blijven).
Ik hoop dat iedereen in het mooie Nederland een fijne zomer heeft met vooral hele lange zomeravonden. Ik kijk er naar uit om daar straks nog even van te genieten als ik terug ben! :) En dat is alweer over vijf weken... De tijd gaat veel te snel nu. Dus ik ga nu stoppen met schrijven en genieten van Peru, doei!