Zee, jungle en bergen in het mooie Colombia

Wat lijkt het alweer lang geleden dat ik jullie voor het laatst heb bijgepraat! Dat betekent meestal dat er alweer genoeg is gebeurd om weer een goed lang verhaal te schrijven. Enjoy!
In Mexico was het ontzettend warm en benauwd dus hebben we het heel rustig aan gedaan in de laatste dagen. We zijn naar het Maya-museum van Cancun geweest om nog meer leuke Maya-feitjes te leren en alle mooie potjes en maskers te bewonderen. Ook heb ik voor het eerst gesurft! En ik kan trots zeggen dat ik al vrij snel op de plank stond. Helemaal verbaasd en stuurloos, maar rechtop! :) Verder hebben we nog even genoten van het fantastische eten en heb ik een nieuwe camera gekocht woeeee :). En toen was het opeens alweer tijd om Tijmen gedag te zeggen. :( Gelukkig kon ik na een verdrietig nachtje alleen in het hotel (ja, ik was echt heel zielig) weer terug naar Havana.
Aangekomen in Havana voelde alles gek vertrouwd. De dames van de douane in hun pikante panty's, de chaos bij de taxi's, de oude auto's, de kapotte computer bij het wisselkantoor en het onverstaanbare Spaans. Ik zou worden opgehaald door de familie waar ik verbleef. Maar het verbaasde me niks dat ze er niet waren, want het zijn Cubanen. Na mijn strakke onderhandelingstechnieken (kuch) toegepast te hebben had ik een taxi geregeld en de familie zelf maar opgezocht. Natuurlijk waren het super lieve mensen van wie ik meteen koffie en een rondleiding door de wijk kreeg, want het zijn Cubanen. In mijn nog niet zo gevorderde Spaans kwam ik erachter dat de schoonmaakster ook scheikunde had gestudeerd! Het was frustrerend dat ik niet echt met haar kon praten en vragen hoe ze dan schoonmaakster was geworden, maar volgens mij komt het erop neer dat ze gewoon niks verdiende met haar baan. Raar raar raar.
De volgende dag vloog ik naar Colombia, het echte backpacken kon beginnen. Mijn eerste bestemming was Cartagena, een prachtige koloniale stad aan de noordkust. Het was gek om er doorheen te dwalen omdat het me heel erg aan Havana deed denken, alleen dan wel kleurrijk, schoon en onderhouden. Het was wel even lastig om te wennen aan Colombia, het hostelleventje en nu echt alleen reizen. Maar gelukkig kwam ik snel in contact met super lieve mensen die me weer hielpen herinneren aan hoe fantastisch reizen ook alweer is :) We zijn uitgeweest in een salsa-club die zichzelf Havana noemde en helemaal volgestouwd was met zogenaamde Cubaanse dingen. Dat was wel grappig, maar het leek niet echt op de salsa-clubs in Havana, waar je nooit een moment rust hebt door alle cubanen die met je willen dansen. Maar het was niet minder gezellig en er was een super goede live-band. Verder was de Copa América net begonnen en dat is heel groot in Colombia. Elke dag lopen er wel mensen rond in gele voetbalshirts. En ze doen het goed! Zo kan ik toch nog een beetje van de vrolijke voetbalsfeer meekrijgen. :)
Na drie nachtjes in mooie Cartagena heb ik de rust opgezocht in de bergen. En dat had ik een beetje letterlijk genomen door een hostel te kiezen waarvoor je vanuit het dorp (Minca) eerst nog een stukje de berg op moest lopen. Dat was geen pretje met mijn gigabackpack (ja ik realiseerde me halverwege de klim dat ik echt veel teveel heb meegenomen). Maar het was het waard want het hostel was fantastisch. Vanaf de chillruimte kon je uitkijken tot aan de zee en de grote stad (Santa Marta) zien liggen. Mijn bedje was in een grote boomhut, midden in het bos. Het enige wat ik 's nachts hoorde waren de gigantische krekels en heel veel vogeltjes als het weer een beetje licht begon te worden. Vanuit het dorp heb ik samen met een ander Nederlands meisje een mooie hike gemaakt verder de bergen in. Omdat het meestal aan het einde van de middag begon meestal begon te regenen (en we waren misschien een beetje lui), wilde we snel naar boven. Daarom gingen we achterop de crossmotortaxi over de onverharde weg omhoog. Ik kreeg nog een helm op m'n hoofd geduwd die twee keer zo groot was als mijn hoofd, maar daarmee was ik dan ook de enige met überhaupt iets van veiligheid. We hebben voor ongeveer 6 uur gelopen en fantastische uitzichten, bomen, planten en bloemen gezien. Ja dat is wat je natuurlijk op elke berghike ziet, maar jungle-uitzichten, -bomen, -bloemen en -planten maken toch zoveel indruk op mij dat ik het even moet noemen :) Uiteindelijk hebben we kunnen afgekoelen bij een waterval En inderdaad, in de middag begon het te regenen, echt weer zo'n tropische megabui. De dagen daarna heb ik heerlijk gechillt in de boomhut, in een hangmatje met mijn boek en nagedacht waar ik hierna weer naartoe zou gaan. Helemaal prima.
Om in de sfeer van hiken te blijven, bedacht ik dat ik de lost-city (of Ciudad Perdida) track wilde gaan doen. Dit is een tocht van 4 dagen door de jungle met als eindpunt een verlaten stad. Het was zo zwaar als het klinkt, maar ook zo bijzonder :) De groep mensen waarmee ik het deed waren geweldig en we liepen elke dag naar een fijne slaapplaats met goed eten. De jungle was weer super prachtig met de gigantische bomen en alle rare planten die eromheen kronkelen. Je hoorde overal de vreemdste geluiden en heb de gekste vogels en twee slangen gezien. Zoals je wel kan verwachten in de jungle was ik of nat van het zweet, of van de regen. En alles dat nat werd, werd niet meer droog. Maar ik had precies genoeg ingepakt in mijn kleine schooltasje en heb dat op een of andere manier droog kunnen houden. Bij elke slaapplaats konden we zwemmen in prachtige beken of bij indrukwekkende watervallen. Om bij het einddoel te komen moesten we een laatste 1200 treden beklimmen en dat maakte het misschien nog wel indrukwekkender. Het bestond uit rond de 200 plateaus waar ooit (vanaf 1000 jaar geleden) huizen hebben gestaan en ongeveer 4000 mensen woonden Al deze plateaus lagen op verschillende hoogtes en waren omgeven door de jungle, alsof het daar net uit was ontstaan. De stad (Teyuna) is herontdekt rond 1970 maar het duurde een lange tijd voordat er echt toeristen kwamen. Ten eerste omdat het nog niet bekend was en je er dus 2,5 dagen voor moet lopen (en nog een heel stuk met een 4x4) en ten tweede omdat het niet veilig was om daarheen te trekken door alle guerillastrijders. Op de lost-city zelf zaten dan ook een paar gasten in legerkleding en met geweren, wat een beetje onwerkelijk was zo midden tussen de inheemse mensen op die prachtige plek. Maar ze zagen er heel ontspannen uit en gingen rustig met mensen uit de groep op de foto. Er is ook een soort van wapenstilstand gaande tussen de overheid en de guerillastrijders en zeker wat betreft de toeristische gebieden, dus niet bang zijn lezertjes! Onze gids heeft veel verteld over de inheemse cultuur en de mensen die daar leefde en nog steeds leeft. Tijdens de tocht waren we al verschillende dorpjes tegen gekomen en de inwoners ook tegen gekomen. Mannen, vrouwen en heel veel kinderen, ze droegen lange witte jurken en willen zich eigenlijk niet mengen met ons en gewoon hun eigen cultuur behouden. Maar doordat wij deze tochten maken, kunnen zij weer ergens van leven wat het dat toch een soort van goed maakt. We mochten geen foto's van ze maken omdat ze geloofden dat we dan hun ziel met ons meenamen. Of dat waar is of niet, ik kon me het goed voorstellen dat ze het niet willen. Onze gids was echter heel sociaal met ze en kreeg het voor elkaar om de president te ontmoeten die we wat vragen mochten stellen. We kwamen erachter dat ondanks dat toeristen hun inkomstenbron zijn, ze eigenlijk nog precies zo leven als voorheen. Hij vertelde over hoe zij dachten over de aarde en de maan en toen we daar verder over vroegen noemde hij de aarde Colombia. Ik vraag me op zo'n moment echt af of wij dan een soort van aliens voor die man zijn. We kregen nog een armbandje voor goede gezondheid, dus konden we daarna veilig terug lopen.
Na de tocht ging ik terug naar de grote stad (Santa Marta) en heb mezelf even de luxe gegund om een privékamer te boeken. In Santa Marta waarschuwen ze overal voor het tekort aan water, wat mij een beetje vreemd leek omdat het dus in de bergen daarachter elke dag heel erg regent. Maar ik heb toch de lekkerste douche ooit kunnen nemen en mijn stinkkleren bij het hostel achter kunnen laten voor een fijn wasje. De volgende dag ging ik namelijk alweer door naar het volgende national park, dit keer aan zee. Tayrona national park heeft super veel verschillende ecosystemen bij elkaar, maar vooral prachtige stranden. Ik was daar samen met een jongen uit de groep van de lost-city-track naar toe gegaan en we hebben kunnen bijkomen op een van de prachtige stranden. We sliepen ook in een tent op het strand, maar het was zo warm dat ik uiteindelijk onder de sterrenhemel heb geslapen :) De volgende dag vond mijn lichaam dat ik wel even genoeg had gedaan en werd ik een beetje ziekjes. Ik besloot dat het ook gewoon tijd werd om de hitte even gedag te zeggen en heb een vlucht (net zo goedkoop als de bus haha) naar Bogota geboekt (dat ligt hoog en is koud). Ik schrijf dit dan ook ergens tussen Santa Marta en Bogota in, terwijl ik me verbaas over alle gekke wolken die uit die giga jungle opstijgen. Ik heb de Caribische zee na 2 maanden gedag gezegd en ga nu echt naar het binnenland. Na Bogota ga ik misschien naar Medellin, San Gil, of toch naar het zuiden. Ik weet het nog niet en dat is heerlijk :) Het reizen zet gaat allemaal super makkelijk, de mensen in Colombia zijn super lief en ik heb me totaal nog niet onveilig gevoeld. Dus ik blijf hier nog wel even rond hobbelen met mijn gigabackpack.
Ik denk wel veel aan huis en vind het fijn om te horen hoe het daar allemaal gaat! Ik wens iedereen nog even heel veel succes met studeren en werken en ik hoop dat jullie vakantieplannen hebben gemaakt, want reizen is geweldig :)

Xxxxxx Janneke